معنای لغوی طلاق

«طلاق» مصدر و اسم برای تطبیق است یعنی از بین بردن قید.

در کتب لغت، برای واژه طلاق معانی گوناگونی گفته شده است، مانند: گشودن گره، رها کردن، آزاد کردن، ترک کردن، واگذاشتن و...... مثلا گفته می‌شود: «ناقه طالق- ناقه آزارد و رها که هر کجا می‌خواهد بچرد» و یا «طلقت التوم- توت را ترک کردم» (ورزی، 1380)

قانون مدنی

ماده 1139 قانون مدنی می‌گوید: «طلاق مخصوص عقد دائم است و زن مفقطعه به انقضاء مدت یا بذل آن از طرف شوهر، از زوجیت خارج می‌شود.»

از نظر ماهیت حقوقی، طلاق یک «ایقاع» است که از سوی مرد یا نماینده قانونی او واقع می‌شود. و حتی در مواردی که طلاق براساس توافق زوجین و به صورت حلع یا مبارات می‌گیرد، باید آن را یک عمل حقوقی یک جانبه (ایقاع) به شمار آورد، زیرا توافق زوجین که شرط یا انگیزه طلاق می‌باشد غیر از خود آن است و طلاق، یعنی آخرین عملی که با اجرای صیغه تحقق می‌پذیرد و رابطه نکاح را منحل می‌کند، در هر حال یک عمل حقوقی یک جانبه (ایقاع) است و ناشی از اراده طرفین نمی‌باشد. (صفایی، )